Për gati një vit Izraeli ka zhvilluar një luftë mbrojtëse në kufirin e tij me Libanin. Që nga 8 tetori modeli ka qenë njësoj. Civilët në të dy anët e kufirit janë larguar. Hezbollah, milicia shiite në Liban, ka gjuajtur raketa dhe ka lëshuar dronë bombardues drejt qyteteve dhe bazave ushtarake pranë kufirit verior të Izraelit. Forcat e Mbrojtjes të Izraelit (IDF) janë përgjigjur në të njëjtën mënyrë me sulme artilerie dhe ajrore. Ky model tani është thyer.
Vitin e kaluar, pas sulmit të befasishëm nga Hamasi më 7 tetor, zyrtarët e inteligjencës izraelite pranuan se i kishin hequr sytë nga Hamasi, grupi me bazë në Gaza. Ata i kishin kaluar vitet e mëparshme duke i përqendruar përpjekjet e tyre kryesisht tek Hezbollahu, një armik shumë më i frikshëm. Ngjarjet e fundit kanë vërtetuar se niveli i depërtimit të Izraelit në Hezbollah është me të vërtetë i gjerë.
Më 17 shtator, mijëra bipera të përdorur nga anëtarët e milicisë shpërthyen njëkohësisht, duke vrarë dhjetëra, duke plagosur mijëra dhe duke shkaktuar kërdi në rrjetet e komunikimit. Të nesërmen, qindra mjete të tjera komunikimi u shpërthyen duke shkaktuar pakashumë të njëjtin efekt. Sulmet sinjalizuan një ndryshim. Izraeli mori iniciativën për të nxitur luftën.
Dy ditë më vonë, Izraeli shkoi më tej, duke bombarduar dhe shkatërruar një ndërtesë apartamentesh në lagjen Dahiyeh të Bejrutit, bastioni kryesor i Hezbollahut. Sulmi vrau Ibrahim Akilin, një anëtar themelues i lëvizjes dhe shefin e operacioneve të saj, së bashku me komandantët e elitës së Forcës Radvan. Ministria e Shëndetësisë e Libanit njoftoi se të paktën 45 persona u vranë. Izraeli ka vrarë komandantë të tjerë të lartë të Hezbollahut në Bejrut. Më 30 korrik Izraeli vrau Fuad Shukr, shefin de fakto ushtarak të Hezbollahut. Megjithatë, kjo ishte në hakmarrje ndaj një sulmi raketor të Hezbollahut që kishte vrarë 12 fëmijë në një fshat, Druze, në Lartësitë Golan. Vrasja e Ibrahim Akil ishte një lëvizje e llogaritur nga Izraeli për të ndryshuar dinamikën e konfliktit dhe për të filluar goditje në nivele më të larta brenda Hezbollahut.
Që nga sulmi ndaj biperave, Izraeli gjithashtu ka filluar sulmet ajrore gjatë natës, duke goditur shumë më thellë brenda Libanit krahasuar me vitin e kaluar. Oficerët izraelitë thonë se kanë shkatërruar mbi 300 nga vendet e lëshimit të raketave të Hezbollahut, si dhe disa nga raketat me rreze të gjatë veprimi të milicisë, të cilat ajo ende nuk i ka lëshuar. Një oficer i përshkroi këto sulme si “rritje përshkallëzimi”.
Hezbollahu, ende në rrëmujë pas sulmeve më të fundit të Izraelit, mori kohën e tij duke u përgjigjur; por herët në mëngjesin e 22 shtatorit lëshoi një breshëri prej 115 raketash drejt Izraelit verior, duke gjuajtur më thellë brenda vendit nga sa kishte bërë deri tani. Shumica e këtyre raketave u kapën nga sistemet mbrojtëse të Izraelit. Vetëm një pjesë e vogël e civilëve u plagosën nga raketat që kaluan.
Pavarësisht përshkallëzimit, kjo nuk është ende një luftë e gjithanshme. Asnjëra palë nuk ka lëshuar asgjë afër fuqisë së saj të plotë të zjarrit. Nga Hezbollahu, kjo do të nënkuptonte gjuajtjen e breshërive shumë më të mëdha, duke përfshirë raketa me rreze të gjatë veprimi drejt vendndodhjeve kryesore civile dhe ushtarake në Izraelin qendror, dhe nisjen e inkursioneve të shumta tokësore në territorin izraelit. Për Izraelin, sulmi i madh do të përfshinte një fushatë më të gjerë bombardimi kundër rrjetit të raketave të Hezbollahut, duke përfshirë pikat e lëshimit brenda zonave civile, dhe si një mjet përfundimtar me shpresën për ta kthyer popullatën libaneze kundër organizatës, shkatërrimin e infrastrukturës civile. Që tani, shumë libanezë e kundërshtojnë luftën e Hezbollahut me Izraelin. Burimet ushtarake thonë se Izraeli po planifikon gjithashtu një ofensivë tokësore që do të përfshinte kapjen e një zone disa kilometra brenda territorit në veri të kufirit libanez.
Ushtria izraelite ka njoftuar vendosjen e një divizioni të dytë, që ishte në Gaza deri rreth një muaj më parë, në veri në gatishmëri për këtë ofensivë tokësore. Megjithatë, një pushtim i tillë nuk duket i pashmangshëm. Njësitë luftarake po stërviteshin gjatë së shtunës në bazat në veri, por ende nuk kishin filluar të grumbulloheshin në zonat pranë kufirit. “Planet për një pushtim tokësor janë gati. Por ne jemi ende shumë larg nga të kemi forcat e mjaftueshme këtu për t’i kryer ato” – tha një oficer rezervë i përfshirë në përgatitjet.
Ky moment, teksa Izraeli ka sulmuar fort Hezbollahun, maskon ndarjet brenda elitës së lartë ushtarake dhe politike të vendit. Një pjesë e elitës po kërkon një përshkallëzim shumë më të shpejtë të luftës, duke argumentuar se Izraeli duhet të përfitojë nga kaosi brenda radhëve të Hezbollahut për të shkatërruar një pjesë shumë më të madhe të aftësive të tij dhe për të kapur territor. Gjeneralët më të kujdesshëm, duke përfshirë Yoav Gallant, ministrin e Mbrojtjes, favorizojnë strategjinë aktuale, më graduale, me të cilën shpresojnë se do t’i japë hapësirë Hezbollahut për të rishqyrtuar pozicionin e tij dhe për t’u tërhequr.
Benjamin Netanyahu, kryeministri, ka premtuar se do t’i kthejë banorët e veriut të sigurt në shtëpitë e tyre. “Qëllimet tona janë të qarta dhe veprimet tona flasin vetë”, këmbëngul ai.
Në fakt, prioriteti për Netanyahun është t’i provojë një publiku gjithnjë e më kritik izraelit se ai mund të fitojë të paktën në një front. Në Gaza, forcat izraelite kanë shkatërruar pjesën më të madhe të brezit bregdetar dhe bashkë me të edhe strukturën ushtarake të Hamasit, duke vrarë mbi 40,000 palestinezë sipas zyrtarëve shëndetësorë në territor. Por ata nuk kanë arritur të shpëtojnë 101 pengjet që mbahen ende atje, ose të detyrojnë Hamasin të pranojë një armëpushim sipas kushteve të Izraelit. Netanyahu dëshiron të zhvendosë fokusin në veri dhe t’i shkëpusë këto dy fronte nga njëri-tjetri.
Më 19 shtator, sekretari i përgjithshëm i Hezbollahut, një Hassan Nasrallah dukshëm i tronditur, doli në valët e transmetimit për t’iu drejtuar anëtarëve të tij. Ai këmbënguli, siç ka bërë që nga tetori i vitit të kaluar, se “Ne nuk do t’i ndalim sulmet tona për sa kohë që armiku nuk e ndalon luftën e tij në Gaza”. Ndryshe nga Gaza, korniza për një armëpushim të luftës në Liban tashmë ekziston në formën e Rezolutës 1701 të Kombeve të Bashkuara. Ajo mandaton një tërheqje të forcave të Hezbollahut në lumin Litani, gati 30 km nga kufiri. Por Nasrallah refuzon ta bëjë këtë derisa Izraeli të tërhiqet nga Gaza.
Tani për tani nuk është e sigurt që Netanyahu mund të rivendosë qetësinë ose t’u mundësojë qytetarëve izraelitë të kthehen në shtëpi në veri. Çfarëdo që të thotë kryeministri, as qëllimet dhe as strategjia e tij nuk janë të qarta. E megjithatë, është gjithnjë e më e dukshme se në luftën e tij me Hezbollahun, Izraeli nuk është i përgatitur të presë derisa qëllimet apo strategjia të qartësohet.
Përshtatur nga The Economist në shqip, ©LAPSI.AL
The post Episodet që po çojnë drejt një lufte totale Izraelin me Libanin appeared first on Lapsi.al.
Login
