Një linjë ajrore skandianve ka thënë se një nga fluturimet e saj duhej të bënte një ulje emergjente pasi një mi doli nga vakti i një pasagjeri gjatë fluturimit të mërkurën.
Avioni po udhëtonte nga kryeqyteti i Norvegjisë Oslo, për në qytetin spanjoll Malaga dhe u detyrua të bënte një ulje emergjente në Kopenhagë të Danimarkës.
Devijimi ishte në përputhje me procedurat e kompanisë pasi “turisti me gëzof” përbënte një rrezik sigurie, tha zëdhënësi i linjës ajrore Oystein Schmidt.
Pasagjerët në fluturim u dërguan më vonë në Malaga me një avion tjetër.
Linjat ajrore zakonisht kanë kufizime të rrepta që përfshijnë brejtësit në aeroplanë në mënyrë që të parandalojnë përtypjen e instalimeve elektrike.
“Besojeni apo jo. Një zonjë pranë meje këtu në SAS hapi ushqimin dhe jashtë doli një mi. Tani ne jemi kthyer dhe kemi zbritur në aeroportin e Kopenhagës për ndryshime fluturimi,” shkroi një pasagjer, Jarle Borrestad, në Facebook.
Ai postoi komentin krahas emoji-ve duke qeshur dhe një foto të tij duke buzëqeshur ndërsa ishte ulur pranë dy femrave.
Ky është incidenti i dytë i udhëtimit me brejtës brenda një jave.
Një shërbim treni në Anglinë jugore duhej të ndërpritej në mes të udhëtimit pasi dy ketra hipën në një vagon dhe njëri refuzoi të zbriste.
Kohët e fundit, regjimet ushqimore me përmbajtje të lartë yndyre po fitojnë shumë popullaritet në mesin e atletëve dhe njerëzve që merren me sport.
Sipas tyre, djegia e depozitave dhjamore në trup luftohet po me yndyrë.
Por, natyrshëm lind pyetja a është me të vërtetë e shëndetshme që të konsumohen sasi të larta yndyre për të humbur në peshë?
Roli i yndyrës dietike në organizëm
Në shumicën e rasteve, njerëzit që duan të humbasin në peshë shmangin yndyrën me çdo kusht.
Ata zgjedhin produkte me sa më pak yndyrë dhe rrinë larg gjalpit, arrorëve dhe ushqimeve të tjera me yndyrë.
Sidoqoftë, organizmi i njeriut ka nevojë për një ushqyes të tillë që të funksionojë siç duhet.
Yndyrnat dietike janë të domosdoshme për rritjen dhe zhvillimin e qelizave, temperaturën e trupit, energjinë, hormonet e të tjerë.
Megjithatë, jo të gjitha yndyrnat janë të njëjta.
Yndyrnat mono-të-pangopura dhe ato polio-të-pangopura konsiderohen të shëndetshme.
Yndyrnat e ngopura janë mirëbërëse vetëm nëse konsumohen pa e tepruar.
Yndyrnat trans ose të përpunuara rrisin kolesterolin e keq, ulin atë të mirin, nxisin inflamacionin dhe bllokojnë arteriet.
Në një periudhë afatgjatë ato kontribuojnë në shfaqjen e sëmundjeve të zemrës, diabetit, ishemisë dhe sëmundjeve të tjera të rrezikshme.
Hani yndyrë për t’u dobësuar
Një regjim ushqimor ku përfshihen yndyrnat e shëndetshme ju ndihmon të humbisni peshë në disa mënyra.
Së pari, ato promovojnë ngopjen dhe rrjedhimisht ushqyerja do të jetë në kontrollin tuaj të plotë.
Le të marrim rastin e avokados, një frut i pasur si në fibër ashtu edhe në yndyrna të shëndetshme.
Sipas ekspertëve, rritja e sasisë së fibrës dhe yndyrnës së shëndetshme ju mban të ngopur më gjatë se sa një regjim i pakët në yndyrna por i pasur në karbohidrate.
Studimet kanë treguar se njerëzit që hanë avokado në mëngjes ndihen më pak të uritur gjatë ditës dhe në 6 orët e ardhshme pas mëngjesit hanë më pak ushqime të tjera.
Sipas ekspertëve, ka ardhur koha që të mos kemi frikë nga yndyrnat e shëndetshme siç është vaji i ullirit apo të tjera. /agroweb
Nga Gazeta ‘Si’– Në një ese për The Spectator në vitin 1965, shkrimtarja britanike e ushqimit, Elizabeth David tregoi vuajtjet e një restoranti në Paris në fund të shekullit të 19-të, i cili ia doli t’i ‘anglinizojë’ edhe më shumë gatimet angleze në menunë e tij.
Ishte një përpjekje e sinqertë për të akomoduar klientët e saj britanikë. Dhe kështu, me kockat ku serviret palca e pjekur erdhi mustarda angleze – dhe patatet e skuqura.
Nuk ishte një sukses.
“Kockat e palcës,” shkroi David, “janë një nga pjatat e rralla që asnjë anglez nuk do të donte t’i shoqëronte me patate”.
Në fillim të shekullit të 21-të, kombet janë bërë edhe më të kërkues për kuzhinën e tyre amtare.
Në korrik, Federata Ndërkombëtare e Donatorëve me bazë në Stamboll i bëri peticion Bashkimit Evropian që të vendosë përmasa strikte ndaj koteletave të mishit të prera në copa të vogla— dhe nëse restorantet dhe dyqanet nuk e respektojnë, atëherë ata nuk mund t’i etiketojnë produktet e tyre “qebap doner.”
Gjermania ka protestuar me zë të lartë, sepse popullsia e saj e madhe etnike turke e ka kthyer donerin në një ushqim masiv, duke e shërbyer atë në stile të ndryshme (siç bëjnë meksikanët dhe grekët, megjithëse i quajnë përkatësisht al pastor dhe gyros).
Qebap doner, GjermaniQebap, Turqi
Në të vërtetë, mund të argumentohet seriozisht se ‘qebap doneri’ është pjata de facto kombëtare e Gjermanisë. Disa turq etnikë në Gjermani pretendojnë se kanë qenë pionierët e doner im brot – sanduiçit me qebap, i cili është i ndryshëm nga përgatitjet (me pite ose të mbështjellë në bukë) për të cilët është e famshme Turqia.
Përhapja e sanduiçit në Gjermani shkon prapa në vitet 1970 dhe ka dyqane që me krenari shpallin se shesin ” Doner gjerman” në Kopenhagë, Londër dhe qytete të tjera jogjermane. Ka shumë gjasa që një peticion i suksesshëm do t’u hiqte emrin mijëra qebaptorëve gjermane dhe do të hapte një vrimë të thellë në shitjet vjetore prej 7 miliardë eurosh të sektorit. Rritja e çmimeve të qebapeve nuk do të ishte ideale për kancelarin Olaf Scholz në një kohë kur inflacioni është ende një çështje e paqëndrueshme politike .
Në një zhvillim të ngjashëm, gastronomët italianë u mërzitën kur furnizuesi i ketchup-it Kraft Heinz Co. nxorri në treg produktin e parë të makaronave të konservuara në një dekadë: spageti carbonara. Një kuzhinier e quajti atë “ushqim për mace”; një komentues i mediave sociale, i cili u vetëidentifikua si sicilian, deklaroi se ishte nxitje për vrasje – pa marrë parasysh se karbonara nuk është me të vërtetë nga ishulli, por nga zona përreth Romës dhe rajoni i Lazios. Megjithatë, tani për tani, vetëm shitësit me pakicë dhe konsumatorët britanikë mund të përballen me zemërimin italian: karbonara e Heinz-it është e disponueshme vetëm në Mbretërinë e Bashkuar, me çmim 2 £ (2,60 dollarë)
Në Azi, banorët kontinental janë të tërbuar me librat e gatimit të Tajvanit që nuk i japin Kinës mjaftueshëm autorësi për kuzhinën e ishullit.
Ajo që harrojnë shumica e nacionalistëve është se koncepti i “pjatës kombëtare” është një trillim relativisht i kohëve të fundit. Italia nuk ekzistonte si një shtet modern deri në gjysmën e dytë të shekullit të 19-të. Ajo që ne e njohim sot si pica dhe ushqime të shtrenjta italiane mund të kenë marrë shtysën e tyre nga komunitetet e emigrantëve në Amerikë, prosperiteti i të cilëve frymëzoi bashkatdhetarët e tyre në vendin e vjetër. Më e rëndësishmja, fillimet e mjegullta të karbonarës mund të gjurmohen në një kuzhinë ushtarake amerikane ose në furnizime (vezë, proshutë, petë) gjatë dhe menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore.
Ndërkohë, një fitore për Ankaranë ndoshta do të shkaktojë revolta kuzhine në të gjithë Ballkanin, Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut për shkak të precedentit që do të krijojë. Shumica e kuzhinave në rajon kanë lidhje stërgjyshore — me Perandorinë Osmane, e cila u shpërbë në vitin 1922, duke e lënë Anadollin dhe zonën përreth Stambollit në Turqinë bashkëkohore. Por sulltanët kishin sunduar një mbretëri të gjerë, duke mbjellë ndikimin e tyre në kuzhinë në të gjithë Mesdheun.
Për shembull, ajo që është byrek në tokën e Rexhep Tajip Erdogan e gjen të afërmin e saj në byrekun e Serbisë, Kroacisë dhe pjesës tjetër të ish-Jugosllavisë. Quhet boureki në Greqi, tulla në Algjeri dhe brik në Tunizi. Hebrenjtë sefardikë kanë gjithashtu një version. Përgatitjet kanë evoluar ndryshe, por ruajnë emrin, i cili dëshmon prejardhjen. Ka shumë gatime të tjera osmane që vazhdojnë në të njëjtën mënyrë. Mjerë çdo vend që përpiqet të pretendojë njërën ose tjetrën si pronë të tij ekskluzive. Ka pasur mjaft luftëra në zonë.
Historia e gatimit tregon se ushqimi nuk respekton kufijtë. Merrni parasysh vetëm këto raste të shpërnguljes së shijes: specat djegës nga Amerika; çaj nga Kina; patate nga Peruja; sheqer nga India. Teknikat gjithashtu kalojnë kufijtë; metoda të reja për të përmirësuar shijet dalin në një vend dhe më pas përhapen jashtë vendit. Gjithmonë ka pasur një shkrirje kuzhinash dhe një përhapje idesh. Asnjë vend nuk zotëron vërtet një pjatë kur zbërtheni recetën. As njerëzit nuk do të ndalojnë së ngrëni, të themi, ushqimin e tyre të preferuar, edhe pasi një organizatë ndërkombëtare deklaron se është shpikur nga dikush tjetër.
Megjithatë, rruga më e shpejtë për në zemrën e një kombi të ri është përmes stomakut të tij. Arabia Saudite është në mes të kërkimit të kuzhinës si pjesë e përpjekjes së princit të kurorës Mohammed bin Salman për të ndërtuar një identitet kulturor përtej naftës dhe fesë.
Çfarë mund të vijë si një pjatë kombëtare?
Pjata kombëtare e Tajlandës me petë, tofu dhe vezë evoluoi nga recetat e krijuara nga emigrantët kinezë, të cilat u asimiluan gjerësisht me erëzat lokale në vitet 1940, kur qeveria promovoi konsumin e petës në mes të mungesës së orizit. Në vitet 1960, ai u shtetëzua për të projektuar identitetin e vendit me turistët vizitorë dhe në mbarë botën.
Pad Thai do të mbante fjalë për fjalë markën e vendit në menutë e restoranteve tajlandeze jashtë shtetit (shumë të subvencionuar zyrtarisht) dhe do të bëhej një simbol i unitetit kombëtar.
Vetëm mos e thoni me zë të lartë se ka ADN kineze…
Login
