Kur Antony Blinken, sekretari amerikan i shtetit, u tha gazetarëve në Nju Jork të premten se ditët e ardhshme do të përcaktojnë rrugën e ardhshme të Lindjes së Mesme, ai nuk mund të kishte qenë më i matur, edhe nëse në atë kohë ai shpresonte që Hezbollahu dhe Izraeli mund të bindeshin që të tërhiqeshin nga pragu.
Tani, me konfirmimin e vrasjes së liderit të Hezbollahut, Hassan Nasrallah, rajoni, pas 11 muajsh, më në fund ka kaluar pragun dhe ka shkuar në një vend që me të vërtetë nuk ka qenë kurrë më parë.
Të gjithë sytë do të kthehen nga përgjigja e Teheranit. Irani përballet me zgjedhjen fatale që ka kërkuar gjithmonë të shmangë dhe një të tillë që lidershipi i saj i ri reformist në veçanti nuk dëshironte ta bënte.
Nëse ai thjesht dënon Izraelin me zemërim për shkatërrimin e pjesës qendrore të boshtit të rezistencës që ka ndërtuar me mundim gjatë kaq shumë viteve, ose u bën thirrje të tjerëve të ndërmarrin veprime të papërcaktuara, besueshmëria e Iranit është në rrezik.
Por pragmatizmi mund ta shtyjë Iranin të këshillojë Hezbollahun që të kontrollojë humbjet dhe të pranojë një armëpushim që nuk sjell gjithashtu një armëpushim në Gaza, objektivi i deklaruar i Hezbollahut.
Nëse nga ana tjetër, Irani në vend të kësaj fillon një hakmarrje të drejtpërdrejtë ushtarake kundër Izraelit, ajo duhet të jetë kuptimplotë. Irani e di se do të hyjë në betejë kundër një ushtrie që ka dëshmuar vlerën vdekjeprurëse të aftësive të saj jashtëzakonisht superiore teknologjike dhe inteligjente. Inteligjenca e Izraelit ka depërtuar qartësisht thellë brenda Hezbollahut dhe mund të ketë bërë të njëjtën gjë në Teheran.
Për presidentin e ri, Masoud Pezeshkian, i zgjedhur me premtimin e heqjes së sanksioneve ekonomike pjesërisht duke ndërtuar marrëdhënie më të mira me perëndimin, vdekja e Nasrallah nuk mund të vinte në një kohë më të keqe.
Ministri i tij i JashtĂ«m, Sayeed Abbas Araghchi, sapo kishte kaluar njĂ« javĂ« tĂ« plotĂ« nĂ« Nju Jork nĂ« margjinat e asamblesĂ« sĂ« pĂ«rgjithshme tĂ« OKB-sĂ«, duke takuar politikanĂ« europianĂ« si ministrja e jashtme e GjermanisĂ«, Annalena Baerbock dhe sekretarin e jashtĂ«m britanik, David Lammy, nĂ« njĂ« pĂ«rpjekje pĂ«r tâi bindur ata tĂ« rihapin bisedimet pĂ«r tĂ« rivendosur marrĂ«veshjen bĂ«rthamore qĂ« u nĂ«nshkrua nĂ« 2015, dhe Donald Trump e prishi nĂ« 2018.
Rafael Grossi, kreu i inspektoratit bĂ«rthamor tĂ« OKB-sĂ«, kishte mbetur i impresionuar nga ajo qĂ« dĂ«gjoi nga takimet, duke thĂ«nĂ«: âMendoj se ky Ă«shtĂ« momenti kur Ă«shtĂ« e mundur tĂ« bĂ«het diçka pĂ«r çështjen bĂ«rthamore. Avantazhi i z. Araghchi Ă«shtĂ« se ai di gjithçka pĂ«r kĂ«tĂ« proces, gjĂ« qĂ« e lejon atĂ« tĂ« ecĂ« mĂ« shpejtâ. Vrasja e Nasrallahut e bĂ«n shumĂ« mĂ« tĂ« vĂ«shtirĂ« pĂ«r reformistĂ«t qĂ« tĂ« bindin ushtrinĂ« iraniane se njĂ« degĂ« ulliri ka ende kuptim.
Pezeshkian tashmë ishte ankuar se kishte marrë pak në këmbim asaj që bëri me kërkesë të perëndimit. Ai nuk kërkoi hakmarrje të menjëhershme për vrasjen e Ismail Haniyeh, udhëheqësit të Hamasit të vrarë nga Izraeli në Teheran.
Pezeshkian tha se i ishte premtuar se një marrëveshje armëpushimi në Gaza që do të lironte pengjet dhe të burgosurit politikë palestinezë ishte vetëm një ose dy javë larg. Marrëveshja nuk u materializua kurrë sepse, në sytë e Iranit, SHBA refuzoi të ushtronte presionin e kërkuar ndaj Benjamin Netanyahut për të pranuar kushtet e armëpushimit.
I zhgĂ«njyer njĂ« herĂ«, Pezeshkian vĂ«shtirĂ« se Ă«shtĂ« i prirur tâi besojĂ« betimeve tĂ« SHBA-sĂ« se nuk kishte njohuri paraprake pĂ«r planin pĂ«r tĂ« vrarĂ« Nasrallah, dhe, gjithsesi, Netanyahu mund ta kishte sanksionuar vdekjen e tij nga njĂ« dhomĂ« gjumi hoteli nĂ« Nju Jork, por ishin bomba tĂ« furnizuara nga SHBA-tĂ« ato qĂ« shpĂ«rthyen nĂ« Bejrut.
NĂ« atĂ« qĂ« ka tĂ« ngjarĂ« tĂ« jetĂ« njĂ« deklaratĂ« pĂ«rmbajtjeje, udhĂ«heqĂ«si suprem i Iranit, Ayatollah Ali Khamenei, u bĂ«ri thirrje myslimanĂ«ve tĂ« shtunĂ«n âtĂ« qĂ«ndrojnĂ« pranĂ« popullit tĂ« Libanit dhe Hezbollahut krenar me çfarĂ«do mjeti qĂ« kanĂ« dhe tâi ndihmojnĂ« ata nĂ« pĂ«rballjen me ⊠regjimin e lig [ tĂ« Izraelit]â.Â
Për Uashingtonin, ky është një poshtërim diplomatik dhe një shfaqje e paaftësisë ose refuzimit të tij për të kontrolluar aleatin e tij problematik.
Netanyahu shpreson ti ketë bërë për budallenj diplomatët amerikanë në Nju Jork. Departamenti Amerikan i Shtetit këmbëngul se kishte një kuptim të qartë në bazë të bisedave me Ron Dermer, ministrin e çështjeve strategjike të Izraelit dhe Netanyahun, se Izraeli do të pranonte një armëpushim 21-ditor, dhe megjithatë sapo u njoftua plani, Netanyahu refuzoi marrëveshjen.
Në një farë mënyre, është kulmi i gati 12 muajve të një strategjie amerikane që tani është në rrënoja. Herë pas here që nga sulmet e 7 tetorit nga Hamasi, SHBA i ka kërkuar Izraelit të miratojë një strategji të ndryshme për dërgimin e ushqimit në Gaza, zonat e mbrojtjes, një ofensivë tokësore në Rafah, kushtet e një armëpushimi dhe, mbi të gjitha, mbi shmangien e përshkallëzimit të konfliktit.
Ădo herĂ«, Netanyahu pranoi qĂ«ndrimin e SHBA-sĂ«, anashkaloi njĂ« pĂ«rgjigje tĂ« qartĂ« dhe mĂ« pas injoroi Uashingtonin. Ădo herĂ«, SHBA, e shqetĂ«suar dhe e frustruar, ka shprehur dyshime pĂ«r strategjinĂ« e Netanyahut, por çdo herĂ« ka vazhduar tĂ« kalojĂ« municionet.
Me zgjedhjet presidenciale afër dhe Netanyahun që gëzon një rritje të popullaritetit të brendshëm, si dhe disa shtete arabe që derdhin lot për vdekjen e Nasrallah, SHBA duket se ka pak opsione në dispozicion. Netanyahu këmbëngul se ai po fiton dhe është në rrugën e duhur për një fitore totale.
Për momentin, nëse Irani nuk rezulton të jetë më vendimtar nga sa ka qenë deri më tani, është Netanyahu i mbijetuari i madh ai që ka timonin në dorë dhe i jep drejtim.
Nga Patrick Wintour pĂ«r The Guardian, pĂ«rshtati nĂ« shqip ©LAPSI.ALÂ
The post Vrasja e Nasrallahut e lë Iranin me një zgjedhje fatale dhe SHBA-në e poshtëruar appeared first on Lapsi.al.
Login
